Met voldoening kijk ik terug op het proces dat ik heb doorgemaakt bij het componeren van mijn Vasalis liederencyclus. Zelden kreeg ik mijn muziek zo moeiteloos op papier als deze keer. Ik denk dat dit moet samenhangen met de poëzie die ik als inspiratiebron heb mogen ervaren. Door me in te leven in wat de dichter beschrijft en te luisteren naar de wijze waarop zij het verwoordt kwamen de ideeën vanzelf bij me op.
Ik weet niet of mijn vroegere dorpsgenote Vasdalis de poëzie van Emily Dickinson gekend heeft. Het zou me niet verbazen als dat het geval is geweest. Net zoals Dickinson beschikte zij over het vermogen om meteen poëzie te maken van de gewone dingen waar zij dagelijks mee geconfronteerd werd. Waarnemingen en gedachten kunnen dan zo maar in elkaar overlopen. Eenvoudige verwoordingen kunnen verknoopt raken in verrassende nuanceringen. Onverwachte wendingen kunnen een diepere lading onthullen. Het versritme is vrij maar wordt voortdurend gebruikt als blikvanger voor de wijze waarop iets wordt verwoord.
De kortstondigheid van het leven komt telkens weer om de hoek kijken. De dichter lijkt ermee te willen benadrukken dat de vitaliteit van het leven haar blijft verrassen. Het draagt ertoe bij dat wat gezien of overwogen werd diepere sporen achterlaat in de herinnering van de lezer.
Vogels zijn belangrijke voorbijgangers waaraan de dichter zich steeds lijkt te willen spiegelen. Als ze afwezig zijn wordt juist dat pijnlijk vastgesteld. Meer dan eens worden vogels nadrukkelijk gevoelens toegedicht, alsof de dichter daarmee haar eigen gevoelens zou willen uitdrukken.
Als daar muziek voor is… ik kon het horen
Wim Dirriwachter, november 2025